ایام برفی زمستان

چگونه می توان به دیگران کمک کرد در حالی که از فکر کمک به خود غافلیم ؟

هزاران آرزو را با خود به این سو و آن سو می بریم ،یک عمر خستگی را با خود جابه جا می کنیم تا به کجا برسیم؟ آن قدر مشغول هستیم که وقت نداریم سری به "خود" بزنیم و از خودمان احوال پرسی کنیم!راستی چرا از خویشتن بی خبریم ؟

آدرس خودمان را باید از چه کسی بپرسیم؟ در واقع این روزها بیگانه تر از همه ، با خوشتنیم.!آن که فرصت نمی کند به خود برسد ، چگونه می تواند به دیگران برسد؟آن که خویشتن را گم کرده است چگونه می تواند دیگران را پیدا کند؟

قبل از اینکه بخواهیم با دیگران دوست شویم با آن ها بیگانه می شویم!چرا ؟چون باید اول با خود دوست شویم سپس  با دیگران ، اول باید به خود برسیم بعدا به دیگران!!بد نیست به خودمان هم سری بزنیم!